از برای نام

اخیرا به این زیاد فکر می‌کنم که احتمالا دلیل نهان من از دنبال علم رفتن، شهرت بوده و بس. چون می‌بینم بسیار، بسیار پیش آمده که در حین خواندن متنی، مقاله‌ای، چیزی، در رویا فرو برم و خودم رو، در چندین سال بعد، آدم بسیار شهره و خفنی در مورد همون حیطه‌ ببینم. حتی در مورد حیطه‌هایی که آگاهانه و ناآگاهانه می‌فهمم که دوستشان ندارم.

در علوم راهنمایی، بخشی بود که می‌گفت این رویاپردازی‌ها، روشیه که آدم‌ها برای تسکین چیزهایی که بهشان نرسیدن به کار می‌گیرن و باید از این جور تفکرات دوری کرد. به نظرم کلیت این حرف درسته. و من شاید دارم خودم رو به عنوان یه آدم خفن تصویر می‌کنم تا نرسیدن‌ها ¹ رو جبران کنم.

اما واقعیت اینه که من از چندی قبل، خودم فهمیده بودم که من یه مهندسم و نه دانشمند (ر.ک. به پست علم یا مهندسی). این که الان بین دانشمندا بُر خوردم به معنای این نیست که واقعا هدفم علم بوده. باید حواسم باشه که جوگیر و درگیر این احساسات و رویاها نشم. همین‌طور باید حواسم باشه که تنبلی نکنم و کارم رو هم درست انجام بدم.